Voor ondernemers is het weer eens wat anders, in plaats van blauwe
enveloppen ontvangen ze een paarse enveloppe. "Analoge spam?"
is de eerste gedachte. "Hmm, mijn bedrijfsnaam, t.a.v.
Crediteurenadministratie, mijn adres, spookfactuur zeker?" Toch
maar even openmaken. "Ah! Een plaagfactuur van onze vrienden van
reprorecht." Dan volgt het dilemma van de gemiddelde drukke
ondernemer: geen tijd om dit soort pesterijtjes aan te vechten en dus
betalen we maar weer.
Waarom zou je betalen? Op de factuur staat dat het gaat om twee
vergoedingen: "de wettelijke vergoeding voor fotokopiëren en de
licentievergoeding voor digitaal hergebruik." Wat ze factureren
is volkomen legitiem, het is bij wet geregeld. Echter, het is echt
niet van deze tijd. De bakker bakt brood en verkoopt het. De uitgever
bakt tijdschriften en verkoopt ze. De bakker krijgt zijn geld van
mensen die wat te eten willen hebben. De uitgever krijgt zijn geld
van mensen die wat te lezen willen hebben. Zo simpel is het. Of toch
niet?
Waarom dan die extra belasting? Omdat je brood niet kunt kopiëren en
tijdschriftartikelen wel is het argument. Maar in Nederland is het
niet ongewoon dat je voor je diensten maar één keer beloond wordt,
je kunt je huis niet tegelijkertijd aan tien personen verkopen. De
uitgeverslobby Rupsje Nooitgenoeg wil graag dat iedereen blijft
betalen na kopiëren. In een tijd waarbij zelfs het maken van een
foto met je smartphone al kopiëren is en de halfwaardetijd van
informatie extreem weinig is moet je dit soort regelingen niet
willen. Het maakt alles onnodig en onmogelijk complex. Overheid,
grijp in en maak een einde aan dit soort stichtingen, die luizen in
de pelzen van bedrijven en burgers zijn. Nog beter: Stichting
Reprorecht, hef jezelf gewoon op.
Dan rest de keuze. De eerste optie is betalen. De andere optie: Als
je geen kopieën maakt als omschreven, dan betaal je gewoon niet. Via
de site kun je dit nog steeds aangeven via
https://www.reprorecht.nl/mijn-reprorecht/ik-maak-geen-kopieen.
Wel eerst inloggen met de gegevens in de brief.
Het is een schimmige praktijk van Stichting Reprorecht om deze
mogelijkheid niet te noemen in de brief en brochure en bovendien
verweg te verstoppen in de site. Het convenant is overigens
overeengekomen met VNO-NCW en MKB-Nederland. Als die organisaties
staan voor de belangen van ondernemers dan is het hoog tijd dat ze
ruggengraat tonen en de politiek ervan doordringen dat dit soort
middeleeuwse wetten achterhaald zijn.
